Don't love you more 2
หลังจากที่วิ่งหนีพวกตำรวจมาได้เด็กหนุ่มทั้งสามก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองยกเว้นเขา....คิมจงอิน...เด็กหนุ่มตัวสูงผิวเข้มหน้าตาหล่อเหลาที่มีเสน่ห์ดึงดูดในใครหลายคนที่ยังคงเดินเตร็ดเตร่ตามข้างถนนอยู่คนเดียว
เขาเลือกที่จะกลับบ้านช้า ไม่ใช่เพราะชอบทำตัวมีปัญหาแต่ปัญหามันอยู่กับคนที่รออยู่บ้านต่างหาก !
“จงอิน!!! นายไปไหนมารู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงนายแค่ไหน?”ทันทีที่จงอินเดินเข้ามาในบ้าน ร่างเล็กของคนเป็นพี่ก็รีบวิ่งตรงเข้าไปหาพร้อมกอดน้องชายแน่น.....
จงอินเหลือบมองนาฬิกาแขวนพนังที่อยู่กลางบ้านที่ชี้บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสี่แล้วก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กอดตอบคนเป็นพี่แน่นพลางนึกโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้คนตรงหน้าอดหลับอดนอนรอจนแทบจะสว่าง
“ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ารอ”จงอินกระซิบข้างๆหูพี่ชายก่อนจะโยกตัวคนในอ้อมกอดเบาๆ
“พะ พี่เป็นห่วงนาย......ยังไงก็ต้องรอ ถ้าเกิดนายเป็นอะไรไปพี่จะอยู่กับใครละจงอิน”คนตัวเล็กพูดพร้อมกับซุกหน้าลงกับอกแกร่งของคนอายุน้อยกว่า และกระชับกอดแน่นเหมือนกลัวว่าน้องชายตัวเองจะหายไปตรงนั้น
“มันจะไม่มีวันนั้นหรอก”จงอินพูดปลอบแล้วก้มลงกดจูบที่เส้นผมนุ่ม กลิ่นแชมพูอ่อนๆที่คุ้นเคยลอยเข้ากระทบจมูกจนเผลอสูดดมเข้าไปจนเต็มปอดและเหมือนว่ามันจะไปกระตุ้นความต้องการที่พยายามเก็บกดไว้ของจงอิน ร่างสูงผลักคนตัวเล็กลงนอนราบกับโซฟากลางห้องก่องจะก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอหอม......ยิ่งใกล้ยิ่งต้องการมากขึ้น....
“อะอื้อ...จงอิงอ่า อย่าทำแบบนี้สิ”เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาเมื่อจงอินใช้ริมฝีปากขบเม้นที่ใบหูทำให้เกิดความรู้สึกเสียวซ่านให้แก่คนที่โดนตนเองคร่อมอยู่ด้านล่าง
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ละ......พี่.....คยองซู”จงอินถามไปแบบไม่สนใจโดนเน้นคำว่าพี่ให้มากที่สุดแล้วเริ่มรูดกางเกงนอนตัวบางของคยองซูออก ก่อนจะถอดของตัวเองออกเช่นกัน
“จะ จงอิน อย่าทำนะ...อึก อ๊ะ เจ็บ”เสียงที่ร้องท้วงตอนแรกถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ถูกส่งเข้ามาในร่างกายของตนเองอย่ากระทันหันโดยที่คยองซูเองไม่ทันตั้งตัวหรือมีการเบิงทางใดๆเลย
“อยู่เฉยๆสิ....”เสียงทุ้มต่ำของจงอินกระซิบข้างๆหูก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงร้องท้วง หยาดน้ำตาใสของคยองซูไหลอาบแก้มทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ แม้จะเคยถูกน้องชายของตนทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนแต่เรื่องแบบนี้ใครจะพยายามทำใจให้ชินได้ละ !
“อะ จงอิน พี่เจ็บ.....ฮึก เอาออกไปเถอะ”เมื่อริมฝีปากถูกผละออกคยองซูก็เอ่ยอ้อนวอนกับน้องชายของตน
“ฉันรักนายนะ.....นายเป็นของฉันนะรู้มั้ย?”จงอินยังคงไม่หยุดการแรงกระแทกที่มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆและเร่งจังหวะกระแทกให้แรงและเร็วขึ้นยิงกว่าเดิมเพื่อให้ตนเองไปถึงฝั่งซักที
“อะ อือ...รักพี่ก็อย่าทำแบบนี้สิ ระ อ๊ะ เราเป็นพี่น้องกันนะทำแบบนี้ถ้าเกิดพ่อกับแม่รู้มันจะเกิดอะไรขึ้น?”คยองซูเอ่ยเสียงกระเส่าทั้งน้ำตา
จงอินไม่ฟังที่คยองซูพูดแถมยังเพิ่มแรงกระแทกให้หนักขึ้นเหมือนเป็นการแกล้งจนทำให้คยองซูกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่ร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บเหมือนร่างกายทั้งร่างจะแยกออกจากัน...
จงอินอยากจะทนุถนอมอีกคนให้มากกว่านี้ แต่ถ้าอีกคนไม่เอ่ยคำว่า “พี่น้อง” ที่ถูกยกขึ้นมาพูดบ่อยครั้งเขาก็จะไม่กลายเป็นคนอารมณ์รุนแรงแบบนี้หรอก
“อะอืมมมม....”จงอินครางทุ้มต่ำออกมาเมื่อตนเองได้ปลดปล่อยความต้องการของตนที่ถูกปล่อยไว้เต็มช่องทางสีหวานแล้วค่อยๆถอดถอนร่างกายของตนเองออกพร้อมกับสวมกางเกงไว้คงเดิม
“นายจะร้องไห้ทำไม.....นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย อย่ามาทำสำออยเลยน่า!”จงอินพูดอย่างอารมณ์เสียเมื่ออีกฝ่ายยังคงนอนอยู่ท่าเดิมพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มเนียน
“เราเป็นพี่น้องกันนะจงอิน ... พะ”
“เงียบไปเลย ! ....... อย่าพูดคำว่าพี่น้องให้ฉันได้ยินดี ไม่มีพี่น้องที่ไหนเขามีอะไรกันแบบนี้หรอก จะอ้วก!!”จงอินตวาดออกมาก่อนจะเดินไปกระชากตัวคยองซูจากโซฟาแล้วเขย่าเรียกสติคนตัวเล็กกว่า
“ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นพี่น้องซะด้วยซ้ำ ยอมรับได้แล้วว่าตอนนี้นายเป็นเมียฉัน เราไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้ว” ก่อนจะผลักร่างเล็กลงกับโซฟาอย่างรุนแรงแล้วเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเหมือนเช่นทุกครั้ง
.......ทุกครั้งที่มีอะไรกับคยองซูจะหลุดปากพูดคำว่าพี่น้องออกมา แล้วจงอินจะหัวเสียแล้วทำรุนแรงกับเขาเสมอ.........คยองซูไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
เขาเลือกที่จะกลับบ้านช้า ไม่ใช่เพราะชอบทำตัวมีปัญหาแต่ปัญหามันอยู่กับคนที่รออยู่บ้านต่างหาก !
“จงอิน!!! นายไปไหนมารู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงนายแค่ไหน?”ทันทีที่จงอินเดินเข้ามาในบ้าน ร่างเล็กของคนเป็นพี่ก็รีบวิ่งตรงเข้าไปหาพร้อมกอดน้องชายแน่น.....
จงอินเหลือบมองนาฬิกาแขวนพนังที่อยู่กลางบ้านที่ชี้บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสี่แล้วก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กอดตอบคนเป็นพี่แน่นพลางนึกโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้คนตรงหน้าอดหลับอดนอนรอจนแทบจะสว่าง
“ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ารอ”จงอินกระซิบข้างๆหูพี่ชายก่อนจะโยกตัวคนในอ้อมกอดเบาๆ
“พะ พี่เป็นห่วงนาย......ยังไงก็ต้องรอ ถ้าเกิดนายเป็นอะไรไปพี่จะอยู่กับใครละจงอิน”คนตัวเล็กพูดพร้อมกับซุกหน้าลงกับอกแกร่งของคนอายุน้อยกว่า และกระชับกอดแน่นเหมือนกลัวว่าน้องชายตัวเองจะหายไปตรงนั้น
“มันจะไม่มีวันนั้นหรอก”จงอินพูดปลอบแล้วก้มลงกดจูบที่เส้นผมนุ่ม กลิ่นแชมพูอ่อนๆที่คุ้นเคยลอยเข้ากระทบจมูกจนเผลอสูดดมเข้าไปจนเต็มปอดและเหมือนว่ามันจะไปกระตุ้นความต้องการที่พยายามเก็บกดไว้ของจงอิน ร่างสูงผลักคนตัวเล็กลงนอนราบกับโซฟากลางห้องก่องจะก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอหอม......ยิ่งใกล้ยิ่งต้องการมากขึ้น....
“อะอื้อ...จงอิงอ่า อย่าทำแบบนี้สิ”เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาเมื่อจงอินใช้ริมฝีปากขบเม้นที่ใบหูทำให้เกิดความรู้สึกเสียวซ่านให้แก่คนที่โดนตนเองคร่อมอยู่ด้านล่าง
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ละ......พี่.....คยองซู”จงอินถามไปแบบไม่สนใจโดนเน้นคำว่าพี่ให้มากที่สุดแล้วเริ่มรูดกางเกงนอนตัวบางของคยองซูออก ก่อนจะถอดของตัวเองออกเช่นกัน
“จะ จงอิน อย่าทำนะ...อึก อ๊ะ เจ็บ”เสียงที่ร้องท้วงตอนแรกถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ถูกส่งเข้ามาในร่างกายของตนเองอย่ากระทันหันโดยที่คยองซูเองไม่ทันตั้งตัวหรือมีการเบิงทางใดๆเลย
“อยู่เฉยๆสิ....”เสียงทุ้มต่ำของจงอินกระซิบข้างๆหูก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงร้องท้วง หยาดน้ำตาใสของคยองซูไหลอาบแก้มทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ แม้จะเคยถูกน้องชายของตนทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนแต่เรื่องแบบนี้ใครจะพยายามทำใจให้ชินได้ละ !
“อะ จงอิน พี่เจ็บ.....ฮึก เอาออกไปเถอะ”เมื่อริมฝีปากถูกผละออกคยองซูก็เอ่ยอ้อนวอนกับน้องชายของตน
“ฉันรักนายนะ.....นายเป็นของฉันนะรู้มั้ย?”จงอินยังคงไม่หยุดการแรงกระแทกที่มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆและเร่งจังหวะกระแทกให้แรงและเร็วขึ้นยิงกว่าเดิมเพื่อให้ตนเองไปถึงฝั่งซักที
“อะ อือ...รักพี่ก็อย่าทำแบบนี้สิ ระ อ๊ะ เราเป็นพี่น้องกันนะทำแบบนี้ถ้าเกิดพ่อกับแม่รู้มันจะเกิดอะไรขึ้น?”คยองซูเอ่ยเสียงกระเส่าทั้งน้ำตา
จงอินไม่ฟังที่คยองซูพูดแถมยังเพิ่มแรงกระแทกให้หนักขึ้นเหมือนเป็นการแกล้งจนทำให้คยองซูกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่ร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บเหมือนร่างกายทั้งร่างจะแยกออกจากัน...
จงอินอยากจะทนุถนอมอีกคนให้มากกว่านี้ แต่ถ้าอีกคนไม่เอ่ยคำว่า “พี่น้อง” ที่ถูกยกขึ้นมาพูดบ่อยครั้งเขาก็จะไม่กลายเป็นคนอารมณ์รุนแรงแบบนี้หรอก
“อะอืมมมม....”จงอินครางทุ้มต่ำออกมาเมื่อตนเองได้ปลดปล่อยความต้องการของตนที่ถูกปล่อยไว้เต็มช่องทางสีหวานแล้วค่อยๆถอดถอนร่างกายของตนเองออกพร้อมกับสวมกางเกงไว้คงเดิม
“นายจะร้องไห้ทำไม.....นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย อย่ามาทำสำออยเลยน่า!”จงอินพูดอย่างอารมณ์เสียเมื่ออีกฝ่ายยังคงนอนอยู่ท่าเดิมพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มเนียน
“เราเป็นพี่น้องกันนะจงอิน ... พะ”
“เงียบไปเลย ! ....... อย่าพูดคำว่าพี่น้องให้ฉันได้ยินดี ไม่มีพี่น้องที่ไหนเขามีอะไรกันแบบนี้หรอก จะอ้วก!!”จงอินตวาดออกมาก่อนจะเดินไปกระชากตัวคยองซูจากโซฟาแล้วเขย่าเรียกสติคนตัวเล็กกว่า
“ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นพี่น้องซะด้วยซ้ำ ยอมรับได้แล้วว่าตอนนี้นายเป็นเมียฉัน เราไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้ว” ก่อนจะผลักร่างเล็กลงกับโซฟาอย่างรุนแรงแล้วเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเหมือนเช่นทุกครั้ง
.......ทุกครั้งที่มีอะไรกับคยองซูจะหลุดปากพูดคำว่าพี่น้องออกมา แล้วจงอินจะหัวเสียแล้วทำรุนแรงกับเขาเสมอ.........คยองซูไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย